#whomademyclothes
“ข้าพเจ้านั้นภูมิใจเสมอมาว่า คนไทยมีสายเลือดของ ช่างฝีมืออยู่ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นชาวไร่ ขาวนา หรืออาชีพใด อยู่สารทิศใด คนไทยมีความ ละเอียดอ่อนและฉับไวต่อการรับศิลปะทุกชนิด ขอเพียงแต่ให้เขาได้มีโอกาสฝึกฝน เขาก็จะแสดง ความสามารถออกมาให้เห็น”
พระราชดำรัสของสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง
(วันที่ ๑๑ สิงหาคม ๒๕๓๒ ณ ศาลาดุสิดาลัย สวนจิตรลดา)
Who made your clothes Campaign ของ #fashionRevolution สำหรับปีนี้ แพรขอเลือกเล่าถึง
#PearypiewearsThaifabric ค่ะ หยิบยกความเป็นไทย เพื่อสานต่อวัฒนธรรมผ่านเรื่องราวของผ้าไหม โดยไม่ลืมเอกลักษณ์ของความเป็นตัวเรา สนับสนุนชุมชน สร้างรายได้และอาชีพ 🙂 การใส่ผ้าไทยนั้น แพรใส่ด้วยความภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต ให้เกียรติต่อผ้าและผลงานทุกผืน เพราะเรารู้ว่ากลุ่มคนที่อยู่เบื้องหลังเป็นใคร แพรขอเชิญชวนทุกคนให้เห็นคุณค่าและความสวยของผ้าไทยค่ะ เรื่องราวของผ้าแต่ละผืนตั้งแต่เหนือ อีสาน ใต้ ไม่ว่าจะเป็นขบวนการทอ การออกแบบลวดลาย หรือการใช้สีธรรมชาติ มัน amazing มากจริงๆนะ ยิ่งได้ลงชุมชม อยู่กับแม่ๆและอาจารย์หลายๆท่าน ทุกคนน่ารัก ใจดี ยิ่งทำให้ความ amazing มันเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเท่าเลย แพรอยากให้ผ้าไทยนั้นเป็น trend ในปีนี้ เป็นมากกว่าแค่ trend ในปีหน้าและเป็นความยั่งยืนของประเทศชาติในปีต่อๆไป จนกลายเป็นอะไรที่ว่าเราทุกคนโคตรภูมิใจกับสิ่งที่พวกเรานั้นมีและเป็นอยู่
การเกิดโรคระบาดในครั้งนี้ส่งผลกระทบต่อทุกอาชีพและเศรษฐกิจไทย เมื่อก่อนการท่องเที่ยวไทยนำรายได้เข้าประเทศแต่ตอนนี้ให้ป่าไม้ ทะเลและอากาศได้พักฟื้นฟูไปยาวๆเลย เราทุกคนสามารถทำให้เศรษฐกิจหมุนเวียนได้ เราคนไทย มีน้ำใจต่อกัน ออกมาช่วยเหลือกันและกัน ไทยช่วยไทย Local Supports Local สนับสนุนความเป็นไทย สนับสนุนอาหารไทย ใช้ของในไทย จากฝีมือคนไทย มันคงดีไม่น้อยถ้าเราหันกลับมาหาตัวเองและนำรากเหง้าที่เราเป็นอยู่มาต่อยอดให้กลายเป็นสิ่งที่เจ๋งขึ้น 🙂
มาพูดถึง #whomademyclothes ของ #PearypiewearsThaifabric กันหน่อย ชุดที่แพรสวมใส่อยู่นี้ แพรซื้อผ้าไหมมัดหมี่อีสานสีเหลือบน้ำตาลประกายทองมาจากศูนย์ศิลปาชีพ (ตอนนั้นศูนย์ศิลปาชีพจัดแสดงที่ไบเทคบางนา มีผ้าเยอะมากกองเป็นภูเขา ต้องไปยืนเลือกๆว่าชอบอะไร ราคากำลังดีและศูนย์ศิลปาชีพมีอยู่ทั่วไทยเลย) แพรนำผ้ามาออกแบบและตัดเย็บให้เป็นกระโปรงชุด เปิดหลัง เพิ่มความน่ารักด้วยโบว์เล็กๆค่ะ ใส่คู่กับรองเท้าบูทส้นสูง เพิ่มความกวนๆในแบบฉบับเรา เพื่อเข้ารับรางวัลผู้มีอิทธิพลบนโซเชียลมีเดียยอดเยี่ยม สาขาสิ่งแวดล้อม ในเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา
โครงการส่งเสริมศิลปาชีพ ในสมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ นั้นคือโครงการส่งเสริมให้ประชาชน ประกอบอาชีพโดยอาศัยศิลปะที่ตัวเองมีอยู่ แก้ปัญหาความยากจนและการทำมาหากิน โดยอาศัยภูมิปัญญาท้องถิ่นเป็นสำคัญ พัฒนาความสามารถของผู้ยากไร้ให้ช่วยตัวเองและพึ่งตนเองได้ ตลอดจนเพื่ออนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรม ไทยไว้เป็นมรดกของคนไทยต่อไป โครงการศิลปาชีพเริ่มต้นจากการสร้างงานของกลุ่มทอผ้าเป็นกลุ่มแรก ภาคเหนือ ก็มีผ้าชาวเขาเผ่าต่างๆ ภาคอีสานก็มีผ้าไหมมัดหมี่ ผ้าฝ้าย ผ้าทอ ผ้าพิมพ์ลาย ในราคาที่จับต้องได้ เงินที่ได้จากการจำหน่ายจะย้อนกลับไปสู่ชุมชม แม่ๆ ชาวไร่ ชาวนา :))))
เมื่อ 60 กว่าปีมาแล้ว สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ ได้ตามเสด็จ ร 9ไปทรงเยี่ยมพสกนิกรทั่วทุกภาคของประเทศ จึงได้ทอดพระเนตรเห็นความเป็นอยู่ของประชาชนในชนบทที่เดือดร้อน การประกอบอาชีพนั้นขึ้นอยู่กับดินฟ้าอากาศอย่างเดียว
งานที่ได้ทรงส่งเสริมถูกพัฒนาขึ้นตามลำดับ จากที่ทำกันในบ้านก๊อกๆ แก๊กๆ ทำเป็นระบบมากขึ้น คนในเมืองก็สามารถช่วยกันสนับสนุนตรงนี้ได้ เป็นการช่วยผู้มีรายได้น้อยไปในตัวด้วย ปัจจุบันศูนย์ศิลปาชีพมีอยู่ทั่วไทยเลยค่ะ 🙂
กลับมาที่เรื่องราวของ แคมเปญนี้ Who made your clothesใครกันนะที่อยู่เบื้องหลังเสื้อผ้าสวยๆที่คุณใส่ เกิดจากไอเดียที่ว่า ผู้บริโภค เป็นกุญแจหลักในการเปลี่ยนแปลง “การจับจ่ายใช้สอยทุกครั้ง คือ โอกาสออกเสียงด้วยเงินของเรา” เราเชื่อว่าความโปร่งใสเป็นขั้นตอนแรกในการเปลี่ยนแปลงอุตสาหกรรม และมันเริ่มต้นด้วยคําถามง่ายๆ: who made your clothes ? ใครทําเสื้อผ้าของฉัน คือคําถามที่จะทําให้ผู้คนปรับมุมมองเกี่ยวกับสิ่งที่เราสวมใส่ นอกจากนี้ เสียงของผู้บริโภคและการตัดสินใจซื้อ จะทำให้แบรนด์และผู้ประกอบการแฟชั่นตระหนักถึงการดำเนินธุรกิจของตัวเองมากขึ้น เพราะไม่ใช่แค่ดีไซเนอร์หรือแบรนด์ที่เป็นผู้กำหนดเทรนด์ ปัจจุบันผู้บริโภคเองก็มีส่วนสำคัญอย่างมากในการกำหนดทิศทางของแบรนด์เช่นกัน
อุตสาหกรรมแฟชั่น คืออุตสาหกรรมแห่งอิทธิพลทางความคิด ที่มีมูลค่ากว่า 2.4ล้านล้านเหรียญ จ้างงานผู้คนกว่า 60 ล้านคนทั่วโลก ขับเคลื่อนวัฒนธรรมกระแสนิยม Fashion Revolution
เป็น platform ให้ผู้คนได้แสดงออกถึงตัวตน ความเชื่อ จุดยืนทางการเมือง สะท้อนความเป็นไปและเกี่ยวโยงกับบริบทต่างๆในสังคมอย่างใกล้ชิด อย่างไรก็ตาม แฟชั่นคืออุตสาหกรรมที่ปล่อยมลพิษและใช้น้ำสะอาดมากเป็นอันดับต้นของโลก รวมทั้งมีสมญานามว่าเป็นระบบแรงงานทาสสมัยใหม่ ด้วยห่วงโซ่อุปทาน (supply chain) ที่ยากจะสืบสาวไปจนถึงต้นกำเนิด ราคาของเสื้อผ้าจึงมักไม่สะท้อนต้นทุนที่แท้จริง ซึ่งบ่อยครั้งรวมถึงค่าแรงที่ไม่เป็นธรรม คุณภาพชีวิตที่ย่ำแย่ การกดขี่ทางเพศ จนถึงมลภาวะในแม่น้ำและสารเคมีในดินอันเป็นต้นเหตุของปัญหาสุขภาพและการเสียชีวิตของผู้คนและสิ่งมีชีวิตต่างๆในธรรมชาติ
เหตุการณ์ดำเนินมาเช่นนี้ จนวันที่ 24 เมษายน 2013 เกิดเหตุการณ์โรงงานรานาพลาซ่า ที่กรุง Dhaka บังกลาเทศ ถล่มจากการเร่งกระบวนการผลิตและการบังคับขู่เข็ญให้ทำงานล่วงเวลาจนเกินกำลังที่ผู้คนและโครงสร้างอาคารจะรับไหว มีผู้คนซึ่งเป็นแรงงานเย็บผ้า เสียชีวิตมากกว่า 1,100 คน ท่ามกลางป้ายแบรนด์สินค้าแฟชั่นต่างๆที่เราคุ้นหูกันดี และนั่นคือวันที่ Fashion Revolution ถือกำเนิดขึ้น โดยกลุ่มนักออกแบบที่ปฏิเสธที่จะเป็นส่วนหนึ่งของระบบทุนขนาดใหญ่ ที่ทำลายทั้งมนุษย์และสิ่งแวดล้อมนี้ และเลือกที่จะใช้พลังของแฟชั่นในการสร้างพลังให้ผู้คนกลับมาเห็นคุณค่าในตัวเอง ในเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ และในทุกชีวิตที่อยู่ในเสื้อผ้า ก่อนจะมาถึงมือเรา *อยากให้ไปดูเรื่อง The True Cost*
การเลือกว่าจะใส่ชุดอะไรดีในทุกๆวันคือการกำหนดอนาคตและเปลี่ยนแปลงอุตสาหกรรมแฟชั่นให้ดีขึ้นได้ ไม่ว่าจะเพศอะไร อายุเท่าไร เชื้อชาติไหน หรือทำงานอะไร เราทุกคนต่างข้องเกี่ยวกับเสื้อผ้า เป็นส่วนหนึ่งของระบบ และมีอำนาจที่จะกำหนด เรียกร้อง และสร้างมาตรฐานใหม่ของอุตสาหกรรมแฟชั่นที่ให้ความสำคัญกับผู้คน สิ่งแวดล้อม ความคิดสร้างสรรค์และผลกำไร ในระดับที่เท่าเทียมกัน 🙂
เมื่อเรารู้ว่า เสื้อผ้าที่เราสวมใส่อยู่ตอนนี้ มีที่มาที่ไปอย่างไร เงินไปถึงใคร ทำลายสิ่งแวดล้อมมั้ย มันก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ควรคิด การหันมาใส่ผ้าไทย ไม่จำเป็นต้องเป็นผ้าไหมเสมอ บางผืนราคาสูง ทำให้เราเข้าถึงยาก แต่คำว่าผ้าไทยนั้นมันกว้างมากจริงๆ ในชีวิตประจำวัน แพร mix match เสื้อผ้าให้มันสนุก หยิบหม้อฮ่อมตัวละ 200 บาทใส่คู่กับกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ เก๋ดี บางวันใส่ผ้าถุงบาติกคู่กับเสื้อยืด บางวันเสื้อมัดย้อมสีน่ารักๆจากชุมชมนู้นนี้นั้น ถือว่าเป็นผ้าไทยเหมือนกัน 3 ปีที่ผ่านมา แพรเลิกซื้อเสื้อผ้าที่เป็น fast fashionและเสื้อผ้าจากบริษัทใหญ่เลย เพราะเรารู้ว่าเงินที่เราจ่ายนั้นให้แค่เจ้าของธรุกิจ อยากให้เพื่อนๆลองเปิดใจ ลองศึกษา แล้วจะรู้ว่า ไทยแลนด์ คูลมากๆๆๆๆ บางทีไม่ต้องเป็นผ้าไทยเลยก็ได้ แต่เรารู้จักการเลือกเสื้อผ้าแบบมีสติขึ้น ใครที่สนใจเรื่องราวที่แพรได้แชร์ในครั้งนี้ แล้วอยากรู้ว่าเสื้อผ้าที่เพื่อนๆใส่อยู่ตอนนี้ ใครเป็นคนทำ แคมเปญนี้เชิญชวนให้ผู้บริโภคแฟชั่นร่วมกำหนดทิศทางความเท่าเทียมของอุตสาหกรรมแฟชั่น ผ่านช่องทาง Social Media ของตัวเอง โดยการลงรูปขณะสวมใส่เสื้อผ้าหรือเครื่องประดับ พร้อมโชว์ Label ของของชิ้นนั้น แล้วติด #whomademyclothes เพื่อถามแบรนด์ถึงความโปร่งใสในการผลิต 🙂
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้
รัก
แพร
