<<< รอบหน้าหนักหนากว่าต้มยำกุ้ง >>>
วันนี้เรามาฉายภาพสภาพเศรษฐกิจไทยในอีก 5 ปีข้างหน้ากันต่อ คราวนี้ลุงแมวน้ำจะวาดภาพโดยจะลงรายละเอียดให้ลึกขึ้นกว่าเดิม เพื่อให้บุคคล 3 กลุ่ม คือ ผู้ประกอบการเอสเอ็มอีจนถึงผู้ประกอบการคนเดียว (หรือที่เรียกว่า self employed) มนุษย์เงินเดือน และเกษตรกร เห็นภาพชัดขึ้นจะได้เตรียมความพร้อม
อย่าอ่านเฉพาะบทความตอนนี้เพียงตอนเดียว ควรอ่านบทความก่อนๆหน้านี้ด้วย เพื่อให้เข้าใจบริบทและที่มาที่ไป
ลุงแมวน้ำก็ต้องย้ำอีกเช่นเคยว่านี่เป็นเพียงการคาดการณ์เท่านั้น แต่ก็เป็นการคาดการณ์บนข้อมูล รวมทั้งจากประสบการณ์ที่เห็นมาจากประเทศต่างๆที่เป็นสังคมผู้สูงอายุ เช่น ญี่ปุ่น จีน และจากของไทยเองตอนเกิดต้มยำกุ้ง
เศรษฐกิจชะลอตัวครั้งหน้าจะหนักกว่าต้มยำกุ้ง
============================
ลุงแมวน้ำไม่อยากเรียกวิกฤตเศรษฐกิจ (ซึ่งที่จริงก็ใช่นั่นแหละ) เพราะเกรงว่าจะสร้างความแตกตื่น จะเรียกถดถอยก็อาจจะสร้างความแตกตื่นเช่นกัน ดังนั้น เอาเป็นว่าเราเรียกกันว่าเศรษฐกิจชะลอตัวก็แล้วกัน ใช้คำเบาหน่อย แต่พวกเราอ่านเนื้อหาที่ลุงแมวน้ำฉายภาพแล้วไปตีความกันก็แล้วกันว่าเป็นความรุนแรงระดับใด
เรามาพิจารณาวิกฤตเศรษฐกิจตอนต้มยำกุ้งกันก่อน
1. เกิดจากฟองสบู่ภาคการเงินและอสังหาริมทรัพย์แตก มีสถาบันการเงินล้มจำนวนมากในเวลาอันรวดเร็วและลามไปถึงภาคธุรกิจอื่นๆจนล้มตาม
2. ค่าเงินบาทอ่อนตัวลงจากราวๆ 25 บาท/ดอลลาร์ กลายเป็น 50 บาท/ดอลลาร์
3. มีคนตกงานจำนวนมากเนื่องจากผู้ประกอบการล้ม
4. ระยะเวลาที่เกิดวิกฤตเศรษฐกิจในไทย ราว 4 ปี
5. เศรษฐกิจต่างประเทศโดยเฉพาะในประเทศพัฒนาแล้วยังดีอยู่
6. เศรษฐกิจฐานรากหรือภาคการเกษตรไม่ได้รับผลเชิงลบ กลับได้รับผลดีเพราะเงินบาทอ่อนค่า ส่งออกสินค้าเกษตรดีขึ้น
ดังนั้นกล่าวโดยรวมแล้ววิกฤตต้มยำกุ้งนั้นเกิดในเศรษฐกิจระดับกลางขึ้นบน และกินเวลาไม่กี่ปี ธุรกิจห้างร้านในเมืองล้มไปตามๆกันเพราะปัญหาขาดสภาพคล่อง มีหนี้ต่างประเทศ เงินบาทลดค่า ฯลฯ ผู้ที่ว่างงานจำนวนหนึ่งกลับบ้านต่างจังหวัดไปสู่ภาคเกษตรและอาศัยภาคเกษตรเลี้ยงชีพได้ ภาคเกษตรยุคนั้นเป็นเบาะรองรับผู้ตกงาน
ภาพเศรษฐกิจข้างหน้า
1. ภาคการเงินของไทยเข้มแข็ง
2. เงินบาทมีแนวโน้มแข็งค่า
3. อัตราการว่างงานไม่สูง แต่จำนวนผู้ไม่ทำงานมีมากอันเนื่องมาจากสูงวัย (แรงงานเกษียณอายุออกจากระบบไปมากนั่นเอง)
4. ระยะเวลาที่เกิดยาวนานตามโครงสร้างประชากร อย่างน้อย 30 ปี
5. เศรษฐกิจต่างประเทศ โดยเฉพาะประเทศพัฒนาแล้ว เผชิญกับภาวะสังคมผู้สูงอายุด้วยเช่นกัน
6. เศรษฐกิจฐานรากหรือภาคเกษตรของไทยได้รับผลกระทบมาก ทั้งจากราคาสินค้าเกษตรตกต่ำ ผลผลิตไม่แน่นอนจากสภาพภูมิอากาศและภัยธรรมชาติ
ดังนั้นกล่าวได้ว่าเศรษฐกิจข้างหน้าแตกต่างจากยุคต้มยำกุ้งพอสมควร หลายๆเรื่องเรานำบทเรียนจากยุคต้มยำกุ้งมาปรับใช้เพื่อแก้ปัญหาอาจไม่ได้ผล
การบริโภคขยายตัวต่ำมาหลายปีแล้ว
========================
เรามาดูรายละเอียดเพิ่มเติมกัน ภาพโครงสร้างประชากร ประชากรวัยทำงาน วัยสูงอายุ กำลังแรงงาน ฯลฯ เหล่านี้ลุงแมวน้ำจะไม่เท้าความเพื่อความรวดเร็ว
เราไปดูสองภาพแรก นั่นคือ ดัชนีการบริโภคสินค้าไม่คงทน (ของกินเล่น อาหารเครื่องดื่ม สบู่ ยาสีฟัน ฯลฯ) สินค้ากึ่งคงทน (เสื้อผ้า ฯลฯ) และสินค้าคงทน (รถยนต์)
ตามภาพ ดัชนีสินค้าไม่คงทนนี้ไม่รวมบุหรี่และสุรา พบว่าในรอบ 5 ปี ดัชนีการบริโภคสินค้าไม่คงทนขยายตัวจาก 100 จุดไปที่ราวๆ 110 จุด (คะเนด้วยสายตา) ก็ถือว่าขยายตัวปีละ 2%
ภาพต่อมา ทั้งสินค้ากึ่งคงทนและสินค้าคงทน หากเฉลี่ยในระยะยาว 5 ปี ดัชนีวิ่งจาก 100 จุดไปเกือบๆ 110 จุด (ยังไม่ถึง 110 แค่เกือบๆ) แสดงว่าขยายตัวไม่ถึงปีละ 2% ด้วยซ้ำ
ดูภาพถัดมาอีก ภาพรายได้เกษตรกร ภาพนี้เห็นชัดเลย รายได้เกษตรกรในรอบ 5 ปี หดตัวลงเล็กน้อยด้วย
นี่คือกำลังซื้อในรอบ 5 ปีที่ผ่านมา จะว่าไปแล้วถือว่าขยายตัวต่ำ ทั้งในกลุ่มสินค้าชีวิตประจำวันและสินค้าระดับบน แปลความว่าเศรษฐกิจทั้งระดับบน กลาง ไม่ได้ขยายตัวมากมายอะไรนัก เศรษฐกิจฐานราก (ภาคเกษตร) แย่ลงนิดหน่อย
ฉายภาพผู้ประกอบการ SME ใน 5 ปีข้างหน้า
============================
เรามามองกันที่กลุ่มผู้ประกอบการกันก่อน ผู้ประกอบการกลุ่มนี้คือผู้ที่เป็นเจ้าของกิจการรวมทั้งผู้ที่ทำงานอิสระหรือผู้ประกอบการคนเดียว คือไม่ได้เป็นลูกจ้างเขาน่ะ
ถ้าเราดูตามสถิติอุตสาหกรรม ปี 2559 (ตามภาพ) เราจะพบว่าสถานประกอบการที่มีคนงานขนาด 1-5 คนนั้นมี 90% ของสถานประกอบการทั้งหมด และขนาด 6-10 คนมีอีกราวๆ 5%
จากสถิตินี้เราคงพออนุมานได้ว่ากลุ่มนี้คือผู้ประกอบการในเมืองไทยส่วนใหญ่เป็นรายเล็กไปจนถึงรายจิ๋ว ซึ่งกลุ่มนี้มักมีสายป่านสั้นถึงสั้นมาก มีหนี้สิน ต้นทุนก็สูง ยกตัวอย่างเช่น ขายขนม ขายอาหาร ต้นทุนวัตถุดิบจะสูงกว่ารายใหญ่เพราะซื้อทีละน้อยๆ
และผู้ประกอบการกลุ่มนี้มักอ่อนไหวต่อสภาพเศรษฐกิจด้วยเนื่องจากสายป่านสั้นกับมีหนี้นั่นเอง นอกจากนี้ผู้ประกอบการรายเล็กยังมีปัญหาด้านการจ้างแรงงาน เพราะหาแรงงานได้ยากมาก
ภาพที่ลุงแมวน้ำมองในระยะต่อจากนี้ก็คือ ผู้ประกอบการรายใหญ่จะแย่งตลาดไปจากรายย่อย เพราะมีต้นทุนการดำเนินงานที่ถูกกว่า ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น รายขายเครื่องดื่ม ขายขนม ขายอาหารตามสั่ง จะถูกร้านสะดวกซื้อแย่งตลาดไป เพราะปัจจุบันร้านสะดวกซื้อขายทุกอย่าง รสชาติก็ดี การควบคุมคุณภาพก็ดีกว่า
ไม่ใช่แค่ร้านสะดวกซื้อ กลุ่มไฮเปอร์มาร์ตก็ลงมาแย่งตลาด เช่น การเปิดร้านขายของเล็กๆตามปั๊มน้ำมัน หมู่บ้านจัดสรร ฯลฯ
แม้แต่กลุ่มผู้รับเหมา กลุ่มพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ ก็ลงไปแย่งงานจากผู้ประกอบการท้องถิ่น
นอกจากนี้ ผู้ประกอบการรายย่อยยังจะเจอกับต้นทุนค่าแรงที่สูงขึ้น เพราะกำลังจะมีการปรับค่าแรงขั้นต่ำอีกเร็วๆนี้ รวมทั้ง พรบ คุ่มครองแรงงานฉบับใหม่ จะเพิ่มต้นทุนแก่ผู้ประกอบการ (เช่น การจ่ายค่าชดเชยที่มากขึ้นกว่ากฎหมายเดิม ฯลฯ)
ดังนั้นในระยะ 5 ปีต่อจากนี้ คาดว่าเราจะเห็นผู้ประกอบการรายเล็กและรายย่อยขาดทุนและเลิกกิจการกันมากขึ้น ปัญหาก็คือ
1. ตัวผู้ประกอบการเองเลิกกิจการแล้วจะไปทำอะไรต่อไป หนี้สินที่มีจะสะสางอย่างไร จะเลี้ยงตนเองและครอบครัวต่อไปอย่างไร
2. พนักงานของกิจการที่ถูกเลิกจ้างจะไปทำอะไรต่อไป
ฉายภาพมนุษย์เงินเดือนใน 5 ปีข้างหน้า
===========================
พนักงาน ลูกจ้าง หรือมนุษย์เงินเดือนภาคเอกชนนั้นมีความเสี่ยงที่จะถูกเลิกจ้างกันมากขึ้น ทั้งนี้เพราะ
1. กิจการขนาดใหญ่กำลังนำระบบอัตโนมัติต่างๆเข้ามาทดแทนแรงงาน ที่เห็นได้ชัดคืออุตสาหกรรมภาคการเงิน ธนาคารลดสาขา ลดจำนวนพนักงาน เพราะนำระบบไอทีเข้ามาทดแทนแรงงาน ขนาดมาร์เก็ตติงยังมาบ่นกับลุงเลยว่าเสียวถูกซองขาว เพราะโบรกนำระบบต่างๆเข้ามาทำงานแทนคน เช่น โรบอตเทรด ฯลฯ อุตสาหกรรมการผลิตรายใหญ่ก็กำลังนำโรบอตและระบบอัตโนมัติอื่นๆมาลดแรงงาน น่าจะมีการทยอยลดคนงานในธุรกิจขนาดใหญ่อย่างต่อเนื่อง
2. ผู้ประกอบการขนาดเล็กเลิกกิจการ (เจ๊ง ตามหัวข้อข้างบน) และเลิกจ้างงาน
รวมๆแล้วทั้งกิจการขนาดใหญ่ กลาง และเล็ก ต่างก็มีแนวโน้มลดพนักงานลง ด้วยเหตุผลและวิธีการต่างๆกัน แล้วมนุษย์เงินเดือนจะทำอย่างไร หากทำงานนานมาก ได้เงินชดเชยอย่างมากก็ราวๆ 1 ปี (สูงสุดคือ 400 วันก็ถือว่า 1 ปี จะได้คิดง่ายๆ) ถ้าเศรษฐกิจขาลงยาวนานกว่า 5 ปีจะทำอย่างไร ดังที่ลุงแมวน้ำเคยเล่าให้ฟังว่าพนักงานส่วนใหญ่มีเงินออมไม่ถึง 6 เดือนเท่านั้น
สมมติต่อไป ถ้ามนุษย์เงินเดือนเป็นคนเมือง คือตั้งรกรากอยู่ในเมือง (เช่น ใน กทม ในตัวเมืองของจังหวัดต่างๆ) ถ้าใช้เงินชดเชย+เงินออมไปหมดแล้ว หลังจากนั้นจะเอาอะไรกิน เอาอะไรใช้ เอาอะไรเลี้ยงลูก อยู่ในสังคมเมืองต้องมีเงิน ไม่มีเงินอยู่ไม่ได้หรอก แล้วจะทำอย่างไร
สมมุติอีกสักนิด ถ้าตกงานแล้วไปเรียนประกอบอาชีพเพื่อมาทำค้าขายเล็กๆน้อยๆ ท่ามกลางเค้กประชากรที่กำลังเล็กลง การแข่งขันก็สูงมาก โอกาสประสบความสำเร็จมีน้อย ถ้าพลาดก็กินทุนให้หมดลงไปอีก
ฉายภาพเกษตรกรใน 5 ปีข้างหน้า
======================
หลายปีมานี้ราคาผลผลิตทางการเกษตรตกต่ำเป็นส่วนใหญ่ มีข้าวหอมมะลิเท่านั้นที่ราคาดี ส่วนข้าวเจ้าก็งั้นๆ มันสำปะหลังก็ดี ส่วนยางพารา ปาล์ม ตกต่ำ
สถานการณ์ข้าวระยะต่อไปไม่น่าดี เพราะเวียดนามพัฒนาข้าวไปไกล จีนก็จำกัดโควตา และจีนเองเร่งเพิ่มผลผลิต ไทยเราเสียตลาดข้าวในตะวันออกกลางไปส่วนหนึ่งมาจากตะวันออกกลางไปทำเกษตรพันธสัญญาปลูกข้าวที่แอฟริกา
ส่วนยางพารา ปาล์ม คงแย่ต่อไป เพราะอุปทานล้นตลาด
ภาพรวมของเกษตรกรทุกวันนี้คือทำแล้วกินทุน คนที่ทำอยู่คือผู้สูงอายุ รุ่นลูกก็ไม่เอาแล้ว ขายที่ดินได้ก็ขายออกไป เพราะไม่มีใครอยากทำเกษตร ดังนั้นภาคเกษตรในระยะข้างหน้าไม่ใช่เบาะรองรับผู้ตกงานจากในเมืองดังเช่นยุคต้มยำกุ้ง แต่ภาคการเกษตรเองก็กำลังแย่
ทำเกษตรพอเพียงแล้วอยู่รอดได้ไหม ในความเป็นจริงแล้วการทำเกษตรพอเพียงหากเอาเงินเป็นตัวตั้ง (คือทำเพราะต้องการมีรายได้) เป็นเรื่องยากมาก ขั้นแรกต้องลงทุนก้อนใหญ่ขุดบ่อ ปรับปรุงดิน ซื้อพันธุ์ ฯลฯ ทำแล้วต้องมีหัวการตลาดด้วย ไม่งั้นขายสินค้าไม่ได้ สุดท้ายก็มาติดที่การตลาด อุปสงค์ อุปทานอีก
ถ้าไม่เอาเงินเป็นตัวตั้งล่ะ ที่บอกว่าปลูกทุกอย่างที่กินได้ และกินทุกอย่างที่ปลูกนั้น คือต้องไปทำจริงๆแล้วจะเข้าใจ กินทุกวันก็ไม่ไหวหรอก และถ้าสมมติว่าทำได้ ก็หมายความว่าในบ้านไม่มีเงินสดเลย คือมีแต่ของกิน แล้วจะส่งลูกเรียนอย่างไร เจ็บป่วยหาหมอ ต้องมีค่าพาหนะ แค่นี้ก็ไปต่อยากแล้ว
ไม่มีเงินสดอยู่ยาก มีหนี้ด้วยยิ่งยากกว่า
========================
เศรษฐกิจชะลอตัวจากสังคมผู้สูงอายุนั้นซึมลึก กัดกร่อนถึงฐานราก และกินเวลายาวนาน เกินกว่าเงินออมจะรองรับไหว ดังนั้นลุงแมวน้ำจึงบอกว่าเงินสดสำคัญมาก ถ้าไม่มีเงินสดก็อยู่ไม่ได้ และถ้ามีหนี้ยิ่งยากขึ้นอีก ซึ่งตอนนี้คนวัยหนุ่มสาวมีหนี้กันทั้งนั้น ดังนั้นการเอาตัวรอดจากเศรษฐกิจขาลงข้างหน้านี้เป็นเรื่องยากมาก
ผู้ประกอบการรายกลางและรายใหญ่เองไม่ใช่ว่าจะสบาย เพราะการแข่งขันในระดับนานาชาติ ระหว่างรายใหญ่ด้วยกันเองก็สูงมาก ยกตัวอย่างคือ แพลตฟอร์มอีคอมเมิร์ซในไทยตอนนี้เป็นทุนต่างชาติเข้ามาลงทุนทั้งสิ้น Lazada, Shoppee, Jd ก็แย่งตลาดกันเอง
ผู้ประกอบการขนส่ง ลอจิสติกที่เป็นไทยแท้ตอนนี้ก็แย่ โดนทุนต่างชาติเข้ามาแข่งด้วยความหนือชั้นกว่า ตอนนี้มีบริการขนส่งที่ร่วมทุนกับต่างชาติ (ส่วนใหญ่จีน) 10 รายแล้ว และคงยังไม่หมดแค่นี้
แล้วยังมีอีก สมมติเช่น มนุษย์เงินเดือนที่อายุ 50 กว่า ถูกเลิกจ้าง พวกนี้มีแนวโน้มเกษียณไปเลย เพราะหางานใหม่ยากมาก ก็จะไปเคลมเงินบำเหน็จ/บำนาญ แล้วออกจากระบบประกันสังคมไป จากนั้นไปใช้สิทธิรักษาพยาบาลกับบัตรทอง ดังนั้น ระยะต่อไปเงินกองทุนประกันสังคมอาจพร่องลงเร็วเพราะถูกเคลม รวมทั้งค่าใช้จ่ายบัตรทองอาจพุ่ง ถ้ารับมือไม่ทันก็จะวุ่นวาย
ของกินเล่น ญี่ปุ่น 在 JPsnacksweet ขนมญี่ปุ่น มาเล จีน เกาหลี ไต้หวัน ขนมนำเข้าจากต่าง ... 的推薦與評價
JPsnacksweet ขนมญี่ปุ่น มาเล จีน เกาหลี ไต้หวัน ขนมนำเข้าจากต่างประเทศ. 3157 likes · 2 were here. ขนมของกินเล่นญี่ปุ่น มาเล จีน เกาหลี... ... <看更多>