เมตตาธรรม คำ้จุนโลก...
เหนื่อยมั้ย ถ้าเหนื่อยก็พักบ้างนะครับ ดูแลกายและดวงใจ ดวงจิตของเราให้ดี "รัก โลภ โกรธ หลง" เป็นเหตุหรือไม่ ตั้งสติพิจารณา ไม่มีใคร หนีพ้น แก่ เจ็บ(ป่วย)และต้องตายจากโลกนี้ไป
ในการต่อสู้ชีวิต ดำรงตน ในทุกๆสถานะ ก็เหนื่อย ทุกข์ ในบทบาทและหน้าที่ ในหลายๆสถานะ ผมลักษณ์ ราชสีห์ ขอให้กำลังใจ ให้ ทุกๆคนที่ ไม่ดูดาย มี ฉันทะ วิริยะ จิตตะ อย่าลืม วิมังสา คือการพิจารณา ไตร่ตรอง ใคร่ครวญ ให้รอบด้าน ว่า "บทบาทและหน้าที่ ของเรา ขาดตกบกพร่อง เกินล้น อะไรไปหรือไม่ แล้วปรับแก้ ปรับปรุงพัฒนา แล้วเดินต่อ หรือหยุดพัก เพราะ เส้นทางเดินที่น่ากลัว คือ เราไม่รู้เป้าหมายที่เบ็ดเสร็จชัดเจน ภายใต้กฏ กติกาอะไรมากมาย บนความ "โลภ โกรธ หลง"ของคนหน้าด้านหน้าทน ไร้สามัญสำนึก แล้วดันมีอำนาจ...
ทุกๆอย่าง ในโลกนี้ มี เกิด ดับ ในท่ามกลางกาลเวลา เวลาของคนบางคนกำลังจะหมดไป และอาจฉับพลัน แม้จะไม่ทันที แต่ มันอาจเร็วกว่า ที่เราคิด นึก...
เวลาของบางคนอาจเพิ่งเริ่มต้น นึกพิจารณาเส้นทาง ไปสู่เป้าหมายให้ดี ปรับปรุง เปลี่ยนแปลง ปรับแก้เสีย ไม่มีปัญหาอะไร ถ้ามันมี อุปสรรคมากมาย และมันอาจไปทำลายอะไรที่ดีที่งาม โดยเราไม่รู้ตัว อันนี้สำคัญ พักแล้วเดินต่อไป พร้อมๆ สร้างมิตรไมตรี อนุรักษ์ รักษา ในสิ่งที่ควร จะถึงเป้าหมาย โดยไม่รู้ตัว คาดไม่ถึง
เวลานี้ ของดวงโลกดวงเมือง คือ จุดเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ ไปถึง วันที่ 14 พฤศจิกายน...
ขอให้ ทุกๆคน โดยเฉพาะ คณะศิษย์ สาธุชน ที่ติดตาม ตั้งสติ คิดรอบด้าน ประมวลทุกๆเรื่องราว แล้ว ตัดสินใจ ในการจะก้าวเดินต่อไป ในชีวิตที่ต้องมีความหวังกำลังใจ ขอให้ทุกๆคน "ตัดสินใจถูกต้อง" และประสบความสำเร็จ ในภาระกิจหน้าที่ ความตั้งใจ ในเป้าหมายของตนครับ
ลักษณ์ ราชสีห์
ปล.ด้วยธรรม เมตตา ที่ได้รับจากพระครูบาเจ้าเทือง เป็นมงคลธรรมปัญญา ให้ มีความสุข ร่มเย็น ที่ ประกอบด้วยเมตตา สุดประมาณ
「ฉันทะ คือ」的推薦目錄:
- 關於ฉันทะ คือ 在 โหรฟันธง ลักษณ์ เรขานิเทศ Facebook 的最佳貼文
- 關於ฉันทะ คือ 在 Drama-addict Facebook 的最佳解答
- 關於ฉันทะ คือ 在 Capt.Benz Facebook 的最佳貼文
- 關於ฉันทะ คือ 在 We Oneness - "ฉันทะ" กับ "ตัณหา" ในการทำงานต่างกันอย่างไร ... 的評價
- 關於ฉันทะ คือ 在 การเรียนอิทธิบาท ๔ เพื่อความสำเร็จ I พระมหากีรติ ธีรปัญโญ 的評價
- 關於ฉันทะ คือ 在 ยึดหลักอิทธิบาท 4 ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา - YouTube 的評價
ฉันทะ คือ 在 Drama-addict Facebook 的最佳解答
ความเห็นน่าสนใจจาก จขพ ท่านเป็นพระที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาพุทธศาสนาโดยตรง อ่านแล้วน่าสนใจดี คือจริงๆ ถ้าเป็นรูปแบบการศึกษาแบบหลักสูตรที่จ่าเคยเรียนสมัยเด็กๆ มันน่าเบื่อจริงนะ ให้ท่องจำว่า วันนั้นวันนี้คือวันอะไร หลักธรรมนี้มีกี่ข้อ แต่ละข้อหมายถึงอะไร บลาๆ เพ่ือเอาไปสอบ แค่นั้น แต่ในแง่การเอาไปใช้ หรือประยุกต์ใช้กับชีวิตยังไง เราเรียนกันน้อยมาก ส่วนมากเน้นท่องจำมากกว่า เข้าใจไม่เข้าใจก็อีกเรื่อง ซึ่งก็ไม่แปลกถ้าเด็กรุ่นใหม่จะมองว่า ที่ๆเราเรียนกันมา มันไม่เวิรค ถ้าคนที่ทำงานในด้านการศึกษาศาสนามีไอเดียแบบหลวงพี่ท่านนี้ก็คงดี
#ฟังเสียงหัวใจของเขาอย่างลึกซึ้ง
.
เหตุการณ์เร็วไวจริงครับ สองอาทิตย์ที่แล้วผมได้พูดเรื่องนี้กับลูกศิษย์ที่เป็นพระสอนศีลธรรมแกนนำอีสานรูปหนึ่ง ขณะนั่งรถไปเป็นวิทยากรพัฒนาครูที่เป็นกลุ่มตัวอย่างให้กับงานวิจัย ป.เอก นักศึกษาท่านหนึ่งที่ต่างจังหวัด ผมบอกว่า..
.
“..ท่านคอยดูนะ เดี๋ยวเด็กเยาวชนจะออกมาประท้วงวิชาพระพุทธศาสนาแน่นอน ยก 3 นิ้ว ท่านคอยดู”
“..ต่อไปพวกท่านจะเข้าไปสอนศีลธรรมในโรงเรียนยากขึ้น หรืออาจจะไม่ได้เข้าไปสอนที่โรงเรียนอีกเลย”
“.. พระจะพากันออกมาบ่นหรือประท้วงว่า ทำไมไม่ให้พระเข้าไปสอนศีลธรรมในโรงเรียน”
“..ท่านรู้ไหมตอนที่พระเรามีโอกาสเข้าไปสอน ไปทำหน้าที่ พระเราหลายรูป (เยอะมาก) ไม่สนใจ ไม่ใยดี ไม่รักการสอน ไม่ไปสอน ไม่ห่วงเด็ก จะเอาแต่เงินแต่ไม่สอน ไม่ทำใบรายงานส่ง หน้าที่บกพร่อง การสอนก็มีปัญหา”
“..ท่านรู้หรือยัง หลักสูตรฐานสมรรถนะตัวใหม่ที่ สพฐ. จะประกาศใช้ปี 65 ทั้งประเทศไม่มีวิชาพระพุทธศาสนา สัญญาณเตือนมาแล้วนะท่าน”
“..ปี 61 ผมพูดเตือนสติ บนเวทีปฏิรูปการสอนพระพุทธศาสนาให้คนร่วมงานเกือบ 500 คนจากทั่วประเทศที่โรงแรมปรินซ์ พาเลซฟังว่า “ไม่มีพระเข้าไปสอนศีลธรรมในโรงเรียน ไม่น่ากลัวและเลวร้าย เท่ากับมีพระเข้าไปสอนในโรงเรียนแล้วสอนแบบผิดๆ จนเด็กเบื่อ ไม่มีความสุข เครียด เบื่อพระ เบื่อธรรมะ หนีห่างพระพุทธศาสนา และเอาไปแก้ปัญหาชีวิตก็ไม่ได้ เพราะไม่ได้ฝึกสอนแก้ แต่เน้นสอนจำตัวหนังสือ”
“...ไม่มีใครทำร้ายโครงการพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนได้ดี เท่ากับพวกท่านเอง (พระสอนศีลธรรม)”
“..เด็กถูกวางยาพิษสอนแบบผิดๆ มาเนินนานหลายปีแล้ว ด้วยการสอนแบบผิดๆ พากันไปสอนแต่ให้เด็กท่องจำตัวหนังสือไปสอบ เหมือนนกแก้วนกขุนทอง ไม่ได้สอนแก่นธรรม สอนคุณค่า ไม่สอนเครื่องมือปัญญาการใช้ชีวิตให้เขา ผ่านการสัมผัสสัมพันธ์จริง..”
“.. แต่ปัญหาการนำธรรมสู่ใจเด็กเยาวชนด้วยการสอนไม่สมสมัยนี้ของพระ/ครูเอง ไม่ได้พึ่งเกิดท่าน เกิดขึ้นหลายทศวรรษ”
“...แต่ถ้าเราไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรให้ถูกต้องบ้างเลย
ปัญหานี้ยิ่งจะซ้ำเติมทำร้ายเด็กเยาวชน ส่งผลด้านลบกลับมาที่พระพุทธศาสนา และสถาบันพระพุทธศาสนา”
.
ดังเช่น เหตุการณ์ได้เกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้
.
นี่คือเรื่องราวที่บอกกล่าวลูกศิษย์วันนั้น
เพราะผมรู้เห็นปัญหามานานโข
เราจึงพาท่านและเครือข่ายแกนนำมาร่วม
สร้างชุมชนการเรียนรู้เพื่อพัฒนาขับเคลื่อน
ช่วยเหลือท่านอื่นไปด้วยกัน
.
อะไรทำให้เด็กเขาเรียกร้องอย่างนั้น
เหตุและปัจจัยที่แท้จริง ที่เกี่ยวข้องคืออะไรบ้าง
ความรู้สึกของเยาวชนที่เรียกร้องเป็นอย่างไร
ทำไมเขาจึงรู้สึกอย่างนั้น
ผู้ใหญ่ คณะสงฆ์ ครู พระสอน จะเข้าใจความรู้สึก
ของเด็กๆ เยาวชนเหล่านั้น ได้อย่างไร
.
การตั้งคำถามเช่นนี้ทำให้เราไม่ด่วนสรุปตัดสิน
ว่าเด็กเยาวชนเหล่านั้นเป็นคนไม่ดี หัวรุนแรง
แต่การถามทำให้เรามีสติ ใคร่ครวญ
ทบทวน ไตร่ตรอง (reflect) ความจริงที่เกิดขึ้น
.
พระพุทธศาสนา เป้าหมายสอนเด็กให้เกิดอะไร
.
สอนชีวิตตามความจริงที่เป็นอยู่
สอนให้มีความเห็นถูกต้อง (สัมมาทิฐิ)
หรือปรับชุดทิฏฐิ (Mindset) ร่องความคิด
ความเชื่อแบบผิดๆ ให้มีความถูกต้อง
สอนให้คิดเป็น รู้จักคิด แก้ปัญหาเป็น คิดแยกแยะ
วิเคราะห์ให้เห็นความจริงตามสภาวะของสิ่งนั้น
สืบสาวหาเหตุและผล ...เป็นต้น..
บ่มเพาะคุณธรรม ความดี ความงาม ความจริง
และความสุขในการเรียนรู้ (ฉันทะ) ใฝ่รู้ ใฝ่ดี
อยากแสวงหา ลงมือทำความดี
เป็นต้น...
.
หากเป้าหมายการสอนพระพุทธศาสนา ดังกล่าว
ครู พระสอนศีลธรรม สอนผ่านกระบวนการเรียนรู้
แบบใฝ่รู้ (active learning) ที่มีความหลากหลาย
และเหมาะสมกับความสนใจผู้เรียน เช่น PBL,MBL,PjBL,CBL,RBL,Contemplative Education, Transformative learning,.ABL(Ariyasacca,อริยสัจ) Wise reflections (โยนิโสมนสิการ)
Design Thinking, G-A-M-M (เกม,ศิลปะ,เพลง,
สื่อหนัง คลิปสั้น) เป็นต้น..
ผู้สอนปรับเปลี่ยนบทบาทจากนักพูด นักบรรยาย
นักป้อนหลัก/ข้อธรรม เนื้อหาให้เด็กเสพจำเท่านั้น
ไปสู่การเป็นนักออกแบบกระบวนการเรียนรู้
เป็นผู้อำนวยการเรียนรู้(fa) ให้เด็กได้เรียนรู้
ผ่านการลงมือทำ มากกว่าเรียนท่องจำตัวหนังสือ
ผู้สอนเป็นนักตั้งคำถาม (ปุจฉา) อย่างมีพลัง (PQ)
เป็นโค้ชคอยกระตุ้นให้เด็กคิดเป็น
ให้เด็กอยากตอบ (วิสัชนา) สู่นักสร้างสรรค์ธรรม
ค้นหา ค้นพบความจริงของชีวิต (ธรรมมะ/แก่นธรรม)
ด้วยตนเองผ่านกลุ่ม/เดี่ยว เป็นต้น
มีการไตร่ตรองสะท้อนการเรียนรู้ (Reflection)
หลังการจัดกิจกรรม (aar) เพื่อให้เข้าใจตน
เข้าใจคน เข้าใจโลก ชีวิตมากขึ้น
.
การสอนพระพุทธศาสนาด้วยวิธีดังกล่าว
หากผู้เรียนเป็นเจ้าของการเรียนรู้เช่นนี้
เขาจะมีความสุขในการเรียนรู้พระพุทธศาสนาไหม
คำตอบชัดอยู่แล้วจากการทดลองวิจัยว่า
ผู้เรียนมีความสุขในการเรียนรู้
คิดเป็น ใฝ่รู้ ใฝ่ดี ใฝ่สร้างสรรค์
และสามารถตอบเป้าหมายการสอนพุทธศาสนา
สำหรับเด็กและเยาวชนได้ทุกข้อเช่นเดียวกัน
.
คงไม่มีเด็กเยาวชนคนไหนออกมาเรียกร้อง
เพื่อให้สังคมมาทำร้ายความสุขของตนเองหรอก
คงไม่มีใครอยากทำร้ายความสุขตนเอง
เพราะเขามีความทุกข์ (น่าเบื่อ เซ็ง เครียด ฯลฯ)
จากการเรียนพระพุทธศาสนา ใช่ไหม
เขาเรียนแล้วไม่เกิดประโยชน์ ใช่ไหม
เขาเรียนแล้วไม่มีความหมาย
และคุณค่ากับตัวเขาเอง ใช่ไหม
.
ตั้งสติ ทบทวนไตร่ตรอง ย้อนถามตนเอง
ในบทบาทพระสอน ครูผู้สอนเสียก่อน
1) เราชัดใน “แก่นธรรม” ของเรื่องนั้นๆ ไหม
(ถ้าไม่รู้จักแก่น วิเคราะห์แก่นธรรมไม่เป็น
ท่านก็จะพาเด็กท่องจำเนื้อหาคืออะไร
เรื่องเป็นยังไง มีเท่าไร อะไรบ้าง วนเวียนแบบนี้)
2) ทำไมต้องสอนเรื่องนั้น เขาจะได้ประโยชน์อะไร
คุณค่า/แก่นธรรมที่เขาควรได้ คืออะไร
(ถ้าเขาได้แก่นธรรม ได้คุณค่า ที่เหลือ
เขาจะไปศึกษาค้นหาแสวงหาด้วยตนเอง
เรียนแล้วได้ passion คนเราไปต่อเอง ถ้าไม่คือจบ)
3) ใช้กระบวนการอะไรที่จะพาเด็กเข้าถึงแก่นธรรม
(ต้องไม่ใช้บรรยาย เทศน์ บอกท่องให้จำ)
4) จะรู้ได้อย่างไรว่าเด็กเข้าถึงแก่นธรรมหรือคุณค่า
จากเรื่องที่เรียนนั้นๆ
(ประเมินผลที่สมรรถนะ เขาสามารถทำอะไรได้ จากสิ่งที่เขารู้ เขาทำ และคุณค่า รวมถึงการได้สะท้อนความรู้สึกนึกคิดออกมา จากพฤติกรรมเชิงบวกที่แสดงออกมา เป็นความรู้ขาออก ซึ่งเครื่องมือการสอนที่หลากหลายได้กล่าวไว้ข้างต้น จะประเมินผลชัดเช่นเจน)
.
หากการสอนหลักธรรม พระพุทธศาสนา
เด็กไม่เกิดสมรรถนะทางการเรียนรู้พระพุทธศาสนา
ขาดความสามารถในการ “นำธรรมไปทำ”
นั่นคือ ความล้มเหลวอย่างใหญ่หลวง
.
ผลเสียหายใหญ่หลวงที่ตามมา คือ
เด็กเขาจะเบื่อ วิชานี้ เบื่อพระ เบื่อพระพุทธศาสนา
แค่เห็นหน้าพระ ผู้สอน วิชานี้ (ส่วนใหญ่เป็น)
เขาตั้งชุดความคิด (mindset) อกุศล ลบๆ รอแล้ว
นั่นคืออะไรรู้ไหมครับ “การสอนผิดวิธี”
และไม่เหมาะสมกับเด็ก และความสนใจใฝ่รู้ (ฉันทะ)
คือบ่อนทำลายศรัทธาของเด็กเยาวชนที่มีต่อ
พระพุทธศาสนา เลยทีเดียว.. จบเลย !
.
นี่คือการทำร้ายความรู้สึกของเด็กเยาวชน
ไม่ให้ศรัทธาในพระพุทธศาสนา
โดยไม่มีเจตนา (อวิชชา) แบบเนียนที่สุด
และน่ากลัวที่สุด
เพราะเด็กยาวชนเข้าไม่ถึงพระรัตนตรัย
จบเลย !! ลงท้ายก็กล่าวโทษเด็ก
.
ปัจจุบรนเยาวชนส่วนใหญ่ไม่อยากเข้าวัดอยู่แล้วครับ
การสอนแบบผิดวิธี ยิ่งไปกดทับความรู้สึกเด็กเพิ่มเติม
แทนที่การศึกษาพระพุทธศาสนา
จะต้องจัดกระบวนการทำลายอวิชชา-ตัณหา
เพื่อเสริมสร้าง ปัญญา-กรุณา
กลับไปตอกหมุดเสริมอวิชชา-ตัณหา ให้หนักไปอีก
.
วิชาพระพุทธศาสนาไม่ใช่วิชาที่จะจับเด็กมานั่งฟัง
“เน้นท่องจำๆ ตัวหนังสือเพียงอย่างเดียว”
(ส่วนใหญ่เป็นเช่นนี้ โดยเฉพาะพระสอน)
“การจำหลักธรรม” เป็นขั้นต้นของปัญญาขั่นต่ำสุด
การเรียนรู้เด็กต้องจำอยู่แล้ว
การสอนให้จำ มีหลายวิธี เช่น
ให้เด็กท่องจำเลย ให้เรียนรู้ด้วยการลงมือทำ
และอีกหลายวิธีการ
แต่ความรู้สึกในวิธีการจำนั่นต่างหาก สำคัญ
.
ปัจจุบันปัญหาคือ การสอน “หยุดแค่จำ” ครับ
การคิดขั้นสูง (โยนิโสมนสิการ) ให้เด็กคิดเป็น
ไม่ได้ฝึกคิดค้นหาความความจริง สืบสาวเหตุ
แยกแยะ สร้างสรรค์ความดี (ลงมือทำ)
ซึ่งขัดแย้งกับการสอนพระพุทธศาสนา
ที่มีเป้าหมายสอนให้คนเกิดปัญญา
คิดให้ถูกวิธี (อุปายมนสิการ)
คิดให้เป็นระบบ (ปถมนสิการ)
คิดให้มีเหตุผล (การณมนสิการ)
คิดดีให้เป็นกุศล (อุปปาทกมนสิการ)
โดยใช้โยนิโสมนสิการ คือเครื่องมือ
ในการพัฒนาการคิดที่หลากหลาย หรือ
เครื่องมือที่หลากหลายเหมาะสมกับเด็ก เป็นต้น
.
พระพุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์เหมือนกัน
ตรงที่ ต้องทดลอง ต้องปฏิบัติ เรียนฟิสิกส์
เคมี ชีววิทยา แล้วครูไม่พาเด็กทำ Lab
ก็ไม่แตกต่างจากอ่านตำราทฤษฎีปั่นจักรยาน 3 ปี
แต่ไม่เคยปั่นจักรยานเลย เด็กก็ไม่รู้จริง
ทำไม่ได้ ทำไม่เป็น เอาไปใช้ต่อไม่ได้
เพราะขาดประสบการณ์การทดลอง (Lab)
พระพุทธศาสนาก็เช่นกัน ต้องทำ ต้องสัมผัส
จึงจะเห็นความจริง เข้าใจความจริง เห็นคุณค่า
ถ้าเขาไม่เห็นคุณค่า จะนำไปใช้จริงกับตนเอง
และใช้กับผู้อื่นได้อย่างไร
.
หากเด็กเรียนแล้วไม่ได้เกิดประโยชน์
เรียนแล้วไม่มีความหมาย หรือคุณค่าต่อชีวิตเขา
เด็กเยาวชนมีสิทธิที่จะไม่อยากเรียนก็ได้
เพราะเรียนไปแล้ว มีแต่ “ความทุกข์”
เกิดความเครียด เซ็ง รู้สึกน่าเบื่อหน่าย..ฯลฯ
และเมื่อเด็กเยาวชนปฏิเสธพระพุทธศาสนา
.
อนาคตวันข้างหน้าเด็กเยาวชนเหล่านี้
เขาจะมาทำนุ บำรุง ดูแล รักษา และปกป้อง
พระพุทธศาสนาต่อไปไว้ได้อย่างไร
เพราะตัวเขาเข้าไม่ถึง “แก่นธรรมคุณค่า”
ของพระพุทธศาสนาแต่อย่างใด
.
คำถามบอกทิศ คำตอบบอกทาง
.
ใครละทำให้เด็กเยาวชนเข้าไม่ถึงคุณค่า
ของแก่นธรรมสาระเรื่องนั้นๆ
คงปฏิเสธไม่ได้ว่า ผู้สอน พระสอนศีลธรรม
(ยังไม่รวมถึงรากแก้วต้นแบบ คือ ผู้ปกครอง)
เป็นตัวแปรหลักสำคัญในเรื่องนี้
เพราะเป็นผู้จัดการเรียนรู้ให้กับผู้เรียน
แต่การจัดการศึกษาพัฒนาผู้เรียนคงไม่ใช่กล่าวถึง
อยู่แค่ตัวผู้สอนเพีงประการเดียว
และมีเหตุผล ปัจจัยอะไรบ้างเกี่ยวข้อง
กับสิ่งที่เยาวชนเขาเรียกร้องคือ ผู้รับผลกระทบ
.
...ตัวหลักสูตรสาระ เนื้อหาเรียนเยอะ
เน้นความรู้ อันนี้ก็น่าเห็นใจครูครับ
ตัวชี้วัดเยอะ บีบรัดครู ครูเครียด เด็กก็เครียด
...แต่ที่หนักกว่าหลักสูตรแกนกลาง ก็คือ
“หลักสูตรธรรมศึกษา” ของแม่กองธรรม (คณะสงฆ์)
หนักว่าหลักสูตรแกนกลางอีก ก็บังคับให้สอบอีก
หนักกว่าอีก ก็พาเด็กทุจริตสอบเสียเอง
..วิธีการสอน ..ตัวผู้สอนเอง และ
..การวัดประเมินผล เน้นจำสอบ ฯลฯ คือเหตุปัจจัย
ถ้าเหตุปัจจัยดี จะต่อว่ากล่าวโทษเด็กไปใย
.
ด้วยเหตุการณ์เช่นนี้ ทำให้นึกถึงประโยคที่ Dr. Heidi Hayes Jacobs (2010) ได้เคยเสนอคำถามไว้ ในการพัฒนาหลักสูตรและการสอน สู่ศตวรรษที่ 21 ไว้ 3 ข้อว่า
✅ What do we cut? เราควรตัดสิ่งใดออกไปบ้าง?
✅ What do we keep? เราควรเก็บรักษาสิ่งใดไว้บ้าง?
✅ What do we create? เราควรสร้างสรรค์สิ่งใดบ้าง?
.
สรุปคือ วิชาพระพุทธศาสนา
ควรจะต้อง ตัด-เก็บ-สร้างสรรค์สิ่งใดบ้าง?
ที่สอดคล้องและเหมาะสมต่อการนำไปใช้จริง
ของเด็กเยาวชนในสภาวะการณ์ปัจจุบัน
.
เมื่อเป็นเช่นนี้ หวังว่าผู้ใหญ่ คณะสงฆ์
ต้องมีความใจกว้างมากพอ มีความเมตตาสูง
อย่ากล่าวโทษต่อว่าเด็กลูกหลานว่า ไม่ดี หัวรุนแรง
“ฟังเสียงหัวใจของเขาอย่างลึกซึ้ง” โดยไม่ตัดสิน
อาจจะทราได้ว่า เขาทุกข์มากแค่ไหน
“เขาต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหน
ที่ต้องลุกขึ้นมาเรียกร้องกับความทุกข์
กับความอยุติธรรม ความเหลื่อมล้ำ
ที่เขาไม่ได้ก่อขึ้น”
.
เมตตาทบทวน แก้ไขปัญหาที่สั่งสมมานาน
ควรตัด - เก็บ - สร้างสรรค์อะไรใหม่
เพื่อให้เด็กเยาวชน “ได้นำธรรมไปทำจริง”
ให้มีความสอดคล้องกับสภาพที่เป็นอยู่ปัจจุบัน
.
ผมเตือนพระ มา 2-3 ปี หลายเวที ระวังนะท่าน
.
เรื่องนี้ผมเตือนสติพระสอน ลูกศิษย์หลายเวที
หากท่านไม่ปรับวิธีคิด เปลี่ยนวิธีการสอน
เพื่อให้มีความสอดคล้องเหมาะสมกับเด็ก
จัดการเรียนรู้ให้ตอบสนองความสนใจใฝ่รู้ของเด็ก
ท่านอาจไม่มีโอกาสได้เข้าไปสอนในโรงเรียนอีกเลย
เพราะการจัดการเรียนรู้ของท่านไม่มีคุณภาพพอ
ที่จะบ่มเพราะปัญญา ศีลธรรม ความสุขให้กับผู้เรียนได้
สถานศึกษาขาดความมั่นใจ ไม่นิมนต์อีกเลย
และเด็กเยาวชนจะไม่อยากเรียนพุทธศาสนา
เขาจะออกมาเรียกร้องพวกท่านนะ ! !
2-3 ปี ที่ผมเคยพูดไว้หลายเวทีหลายจังหวัด ก็เกิดขึ้น
.
คำถามคือ พระเอง ครูผู้สอนเอง
จะทำให้ห้องเรียนพระพุทธศาสนา
เป็นห้องเรียนที่มีชีวิต
เป็นห้องเรียนที่ความสุขในการเรียนรู้ ใฝ่รู้
เป็นห้องเรียนที่มีความหมาย
และมีคุณค่าต่อผู้เรียนได้อย่างไร
.
การจะช่วยบ่มเพราะปัญญา คุณธรรม ความสุข
ให้กับเด็กเยาวชน อยากสอนให้เป็นคนดี
อย่างน้อยๆ ผู้สอน / พระเอง ต้องมีของ D 4 อย่างกับตัว
D1 : #มีความประพฤติดี
—— อย่าหนีสอน ทิ้งห้องเรียน ไม่รับผิดชอบหน้าที่ รักการสอน เป็นแบบอย่างที่ดีของคุณธรรมด้านต่างๆ จะสอนอบายมุข ยังสูบบุหรี่อยู่เลย ท่าที การจัดการอารมณ์ตนเองให้เป็น มีสติ ฯลฯ สรุป จรณะ (soft skills) ท่านต้องมีดี ถึงจะสอนเขาให้ได้ดี นึกถึงพระสารีบุตรที่เห็นแบบอย่างที่ดี จากพระอัสสชิ แล้วปฏิบัติตามครับ ชัดเจนสุด
D2 : #แผนการสอนดี
—— พระต้องเขียนแผนเป็น และต้องเป็นแผนเน้นกระบวนการใฝ่รู้ (AL) มากกว่า การท่องจำสอบ
เด็กเยาวชน ไม่ใช่ก้อนหิน ขอนไม้ เขามีความรู้สึก
พระไม่ใช่จะพูด จะทำอะไร ตามใจตนเอง
เกิดลูกเขาเป็นอะไรขึ้นมา รับผิดชอบไหวไหม
หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแล้วเข้าห้องสอน ขาดการออกแบบกระบวนการเรียนรู้ที่เข้าถึงแก่นธรรม คุณค่า ถ้าแบบนั้นสอนเด็กให้เชื่อง อันตรายมาก จำหลักได้แต่เข้าไม่ถึงแก่นธรรมเรื่องนั้นๆ เด็กเอาไปใช้จริงไม่ได้ สอนแค่จำ คืออะไร มีเท่าไร อะไรบ้าง (knowledge) เอาแค่จำสอบ สอนพุทธะต้องตื่นรู้ การตื่นรู้ต้องฝึกฟัง ให้ทำ ตั้งคำถามสอนคิด เปิดโอกาสให้คิด มากกว่าการสอนให้เชื่อตาม ถ้าไม่ได้ฝึกสมองคิด พัฒนาปัญญาเด็ก เมื่อเจอปัญหาในชีวิต เขาจะแก้ปัญหา (ทุกข์) ไม่ได้
D3 : #สอนดี
—— มีความเมตตา บรรยากาศอบอุ่น สนุก เร้า ท้าทาย เดินให้ทั่วถึงเด็ก ปรับจากห้องเรียนเงียบ ต่างคนต่างทำ เป็นห้องเรียนชีวิต มีความหมาย เรียนเป็นกลุ่ม สอนกันเป็นทีม ทำหน้าที่เป็นโค้ช ใช้คำถาม คือสอนคิด ใช้คำถามกระตุ้นส่งเสริมการคิดสู่ปัญญา ให้มองเห็นความจริงของชีวิต ฯลฯ...
D4 : #เด็กคุณภาพดี
—— เด็กต้องเป็นเจ้าของการเรียนรู้ เด็กได้ฝึกฟัง (สุตะ) ได้ฝึกคิด (จินตะ/โยนิโสมนสิการ) ได้ฝึกทำ (ภาวนา/ลงมือปฏิบัติ) นำไปสู่เกิดสมรรถนะ ทักษะ คุณธรรม ศีลธรรม และผลการเรียนดี
.
ทักษะ วิธีการสอน สำคัญกว่าเนื้อหาที่สอนก็จริง
แต่ที่สำคัญกว่าทักษะ วิธีการสอน คือ
จรณะ ความประพฤติ คุณธรรมของท่าน
ความประพฤติไม่ดี ก็สอนเด็กได้ไม่ดี
ลูกเป็นอย่างที่พ่อแม่/ผู้ปกครองเป็น
ศิษย์เป็นอย่างที่ครูเป็น
ต้องมีทั้งจรณะ (soft skills) วิชาการ (hard skills)
ควบคู่ผสานสอนเหนี่ยวนำกันไป
.
ให้กำลังใจพระสอนศีลธรรม และผู้สอน
มั่นฝึกฝนพัฒนาการสอนครับ
รักการสอน รักการพัฒนาเด็กเยาวชน
เป็นแบบอย่างของความดี ความงาม ความจริง
ให้กับเด็กเยาวชนลูกศิษย์
ศีลธรรม คือรากฐานความสุขของสังคม
คนขาดศีลธรรม คือ โรคป่วยของสังคม
ช่วยเด็ก บ่มเพาะเด็กเยาวชนต่อไป
ด้วยจิตใจที่เมตตาของท่านครับ
ฉันทะ คือ 在 Capt.Benz Facebook 的最佳貼文
Ep.78 - "ทำงานที่รัก หรือรักในงานที่ทำ ?"
สุดท้ายทุกคน
อยากทำในสิ่งที่รักหมดแหละ
แต่คนออกจากงาน
ที่ตัวเองไม่รักไม่ได้
เพราะอะไร?
**********************
พระพุทธเจ้าบอกไว้
คุณจะทำงาน ทำกิจการอะไรก็แล้วแต่
ให้ประสบความสำเร็จ “อิทธิบาท 4”
.
อิทธิบาท 4 ก็คือ ฐานแห่งความสำเร็จ
4 ข้อ ข้อแรก “ฉันทะ”
แปลง่าย ๆ เลย คือ ชอบ
แปลให้เห็นภาพเลย คือ passion
.
เพราะฉะนั้นแล้ว
ถ้าเกิดทำอะไรแล้วไม่ชอบ
จะทำได้ดีมั้ย? ทำได้ไม่ดี
.
ฉันทะเสร็จแล้วไงต่อ?
“วิริยะ” แปลว่าไร
วิริยะเนี่ยอย่าไปแปลว่า เพียร
ถ้าแปลว่า เพียร เนี่ย
มันเหนื่อยเลย
.
คำว่าเพียรเนี่ย มันมีศัพท์ของมันโดยเฉพาะ
คือวายามะ แปลว่าพยายาม
แต่วิริยะเนี่ย จริง ๆ แล้วมันคือ
ลงมือทำจริง ๆ
ภาษาอังกฤษก็ take action
มี passion แล้วก็ต้องมี action
.
ข้อ 3 จิตตะ “จิตตะ” คือเอาใจใส่
ภาษาอังกฤษก็คือ focus
ชอบแล้ว ก็ลงมือทำ
ทำแล้วในเมื่อชอบก็ต้องทำได้ดี
ถูกปะ?
.
ทำไม่เลิก ทำแบบเอาใจใส่ไป
สุดท้าย “วิมังสา”
วิมังสา ก็คือ หมั่นทบทวนไตร่ตรอง
.
แต่ถ้าเราแปลกันเล่น ๆ เลยนะ
แบบไม่อิงตำราเลย
มังสา แปลว่า เนื้อ
มันก็คือการลงมือทำอะไรปุ๊บ
มันจะเกิดเนื้ออย่างยิ่ง
สิ่งที่เป็นน้ำมันจะถูกคัดออก
สิ่งที่ใช่มันจะคงไว้ สิ่งที่ไม่ใช่
มันจะถูก drain ออกไป
.
เนี่ยมันคือ momentum
เนี่ยคือฐานแห่งความสำเร็จ
เพราะฉะนั้น ถ้าเกิดถามว่า
ทำงานที่รัก กับรักงานที่ทำ
ก็ต้องทำทั้งคู่
.
ถ้าเกิดว่าไม่มีฉันทะ ไม่ชอบในสิ่งไหน
ทำได้ไม่นานหรอก
.
โดยธรรมชาติ แต่ถ้าหากว่า
อยู่ในสภาพบังคับ ที่จะต้องทำ
เพื่อให้ได้วันนึงได้ไปทำสิ่งที่ชอบ
อันนี้อีกเรื่องนึงมันคือการสะสม สั่งสม
ไม่มีใครชอบออมเงินหรอก
แต่ออมเงินเพื่ออะไร?
ออมเงินเพื่อจะไปทำในสิ่งที่รัก
.
เหมือนกัน มันบังคับให้รักกันไม่ได้หรอก
แต่ว่า การที่เราต้องทำงานบางสิ่งบางอย่าง
ที่เราไม่ได้รักเพื่อจะเก็บหอมรอมริบ
สั่งสม connection สั่งสมทักษะ
สั่งสมบารมี สั่งสมประสบการณ์
เพื่อจะได้ไปทำ ในสิ่งที่เรารัก
.
อันนี้ไอ้สิ่งที่เราทำโดยที่ไม่รัก
มันเป็นสับเซต ของสิ่งที่รักมั้ย?
คำถามคือ เราทำวันนี้
เพื่อที่เราจะได้ไปทำ
ในสิ่งที่รักรึเปล่าล่ะ?
.
ถ้ารู้ว่าวันนึงเนี่ย ทำไป
ทนทำในสิ่งที่ไม่ได้รัก
เพื่อจะได้ไปทำในสิ่งที่รักสักทีเนี่ย
อันนี้ทำไปเลย
.
แต่ว่าต้องตั้งเป้าหมาย ต้องชัดเจน
ว่าจะทำสิ่งนี้ ไปถึงเมื่อไหร่
ได้เงินเท่าไหร่ ได้ทุนเท่าไหร่
ได้ความรู้ ประสบการณ์เท่าไหร่
ถึงจะตัดสินใจ เลิกทำในสิ่งที่ไม่ได้รัก
ไปทำในสิ่งที่รัก
.
สุดท้ายทุกคนอยากทำในสิ่งที่รักหมดแหละ
แต่คนออกจากงาน ที่ตัวเองไม่รักไม่ได้
เพราะอะไร?
.
ไม่ตั้งเป้าหมาย ไม่จริงจังกับการ มีเป้าหมายชีวิต
ไม่ออกแบบชีวิต ไม่วางแผนชีวิตมึง
มึงไปฟัง พี่โจน จันไดเนี่ย
ผมฟังแล้วแบบ
โอ้โห…
.
คือเห็นชัดเจนเลยว่า คนที่มีเป้าหมายชีวิต
คนที่เขาวางแผนชีวิต ว่าชีวิตเขาต้องการแบบนี้ ๆ ๆ
เนี่ยมันเป็นยังไง มันงดงาม มันสวยงาม
.
เนี่ยบางครั้งบางที ก็คิดนะ
ผมทำคลิปทำอะไรเนี่ย
มันวุ่นวายเปล่า ๆ หรือเปล่า?
.
แต่ก็คิดไปคิดมา
ถ้าไม่ทำเนี่ย ใครจะทำ
.
เวลามีใครออกมาทำอย่างผม
ก็โดนด่า ๆ ปุ๊บ
ถอย..
โดนด่าปุ๊บ
หนี..
โดนด่าปุ๊บ
เลิก..
.
แล้วอย่างนี้ เมื่อไหร่จะมีคน ๆ นึง
ลุกขึ้นมา แล้วก็มาทำแบบนี้
ทำไปเถอะ
.
ทำอะไรทำไป
อย่าลืมอย่างเดียว
ต้องมีเป้าหมาย
.
พระพุทธเจ้าบอกเลย
อย่างแรก เวลาที่คุณ ต้องการพ้นจากทุกข์
อันดับแรก ‘สัมมาทิฏฐิ’ ก่อน
ต้องเห็นตรง เห็นชอบ เห็นใช่ก่อน
.
สัมมาทิฏฐิคืออะไร?
คือข้อแรกของมรรค 8
สัมมาทิฏฐิเนี่ยสำคัญมาก
.
ทิฏฐิ มันเป็นคำเดียวกับคำว่า
ทฤษฎี มันเป็นคำเดียว
กับคำภาษาอังกฤษว่า
Theory รากฐานของมัน มันคือคำว่า
ความเห็น คุณต้องเห็นก่อน
ว่าจะเอาอะไรชาตินี้
.
ถ้าไม่เห็นตรงนี้ ก้มหน้าก้มตา
ทำอะไรไป เผลอ ๆ แปบเดียว
เกษียณแล้วยังไม่ได้ใช้ชีวิตเลย
**************************
ใช้ชีวิตสับสนทุกวันนี้ เพราะมึงไม่รู้ทิศ
ความเร็ว กับทิศทาง
อะไรสำคัญกว่ากัน?
.
ทิศทางสำคัญกว่าความเร็ว
คนส่วนใหญ่ตอนนี้
เน้นความเร็ว แต่ไม่มีทิศทาง
ต้อง set ทิศทางก่อน
จะไปญี่ปุ่นงี้ ต้องรู้ว่าจะไป
ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ
.
ถ้าตั้งเข็มลงไป
ตะวันตกเฉียงใต้
จะไปไหน ?
นั่นมันมัลดีฟส์ คนละทาง
.
ช้าเร็วอีกเรื่องนึง
จะไปเร็วก็ขึ้นเครื่องบินไป
จะไปชิว ๆ ก็ขับมอไซค์ไป
แล้วก็ไปต่อเรือเอา
.
อย่างมัลดีฟส์ จะพายเรือไปก็ได้
ถ้าเพียร ถ้าอยากเสพ ท้องฟ้า ทะเล
สายน้ำ ปลาฉลาม
ปลาวาฬ
ก็…พายเรือไปเดะ
.
แต่ถ้าต้องการไปเร็ว ก็นั่งเครื่องไป
แต่ต้องรู้ก่อน ทิศทาง
สำคัญกว่าความเร็ว จะไปเร็ว
จะไปเร่งไปรีบไม่ได้หรอก
อยากสำเร็จเร็ว ๆ ทำไง
คิดก่อนมั้ยความสำเร็จคืออะไร?
#ผู้กองเบนซ์
ปล. ทิศทางสำคัญ กว่าความเร็ว
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
*ติดต่องานวิทยากร,อบรมสัมมนา,สนับสนุนช่อง โทร 094-449-9464 (คุณจี้)
ช่องยูทูป : ผู้กองเบนซ์ - Capt.Benz
blockdit : ผู้กองเบนซ์ - Capt.Benz
IG : capt.benz
Line OA : @ captbenz
twitter : @ captbenz
ฉันทะ คือ 在 การเรียนอิทธิบาท ๔ เพื่อความสำเร็จ I พระมหากีรติ ธีรปัญโญ 的推薦與評價
... 00:00:01 ฉันทะ ความอยากที่เป็นกุศล 00:05:00 วิริยะ ความเพียร พยายามอย่างไม่ลดละ 00:13:05 จิตตะ จิตที่เป็นสมาธิ มีความตั้งใจ ... ... <看更多>
ฉันทะ คือ 在 ยึดหลักอิทธิบาท 4 ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา - YouTube 的推薦與評價
ยึดหลักอิทธิบาท 4 ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา | TOP PEOPLE บันทึกคนสำคัญ | TOP NEWS. 3.3K views · 10 months ago #topnews #ทีวี ...more ... ... <看更多>
ฉันทะ คือ 在 We Oneness - "ฉันทะ" กับ "ตัณหา" ในการทำงานต่างกันอย่างไร ... 的推薦與評價
ฉันทะ คือ ความอยากให้สิ่งนั้น ๆ อยู่ในภาวะที่ดีงาม สมบูรณ์ของมัน แล้วก็อยากรู้ อยากทําให้มันดีงามสมบูรณ์อย่างนั้น แปลง่าย ๆ ว่า ใจรัก อยากทํา ... <看更多>