ทำไมเราจะช้าลงไม่ได้?
ชีวิตสามปีมานี้มีความสงสัยในใจมาตลอด ทำไมเราแก่ขึ้น แต่ทำไมเราต้องรีบขึ้น ทำไมเราทำงานมาทั้งชีวิต เพื่อจะรีบๆๆๆ หนักขึ้นกว่าเดิม และทำไมมาตรวัดประสิทธิภาพของคน ถึงต้องวัดกันที่ใครเร็วกว่าใคร ทำไมความถี่รัว มาแรงกว่าความน้อยแต่ใช่ และทำไมเรามักมีเวลาคิดไตร่ตรองกับสิ่งต่างๆ น้อยลง และให้ความสำคัญกับความ “ต้องเยอะ” ทั้งๆ ที่สิ่งที่เราต้องการที่สุดคือความสงบสุข ทำไมเราดูย้อนแย้งกับสิ่งที่เราต้องการ?
เดี๋ยวนี้จะนัดเพื่อนกินข้าว ยากขึ้นมาก ไม่ว่าง รถติด เหนื่อย ระหว่างกินข้าวจะต้องมีช้อตก้มหน้าส่งข้อความเป็นระยะๆ ระหว่างส่งคุยไม่ได้นะ จะเสียสมาธิ เงยหน้ามาอีกที เราคุยถึงไหนกันแล้วนะ ชีวิตเหมือนถูกตัดสินกันด้วยการไถมือถือ ต้องดูข้อความ เอาให้ทัน จะเขียน จะบอกอะไรคน เขามีเวลาอ่านแค่ 3 วินาที เรายอมนั่งใช้มือถือวันละหลายชั่วโมง และคิดว่าสิ่งที่อยู่ในนั้นตอบทุกอย่างที่เราต้องการในชีวิต แต่เราไม่ยอมเงยหน้ามาคุยกัน และฟังกัน
เร็วคือดี ช้าคือโง่ โมโหคือธรรมดา เหมือนเรายอมรับว่ามันก็ต้องเร็วสิถึงจะดี แล้วถ้าเร็วและเหวี่ยงก็ไม่เป็นไร ธรรมดาๆ นะ ใครซัดก่อนคนนั้นชนะ ใครไม่หือไม่อือดูยอม ใครนิ่งคนนั้นดูไม่มีจุดยืน เราต้องรบกับเวลา ต้องฆ่าคนที่รู้สึกดีด้วยเพื่อเอาชนะเวลา เรากลัวไม่ทัน กลัวไม่ได้ จนทำให้เราไม่สนอะไรอีกเลย แล้วเราก็แอบทำร้ายจิตใจคนอื่นไปแบบไม่รู้ตัว เรามีข้ออ้างให้ตัวเองเสมอ
ถ้าลองสังเกตดีๆ เดี๋ยวนี้ชีวิตในแต่ละวัน แทบจะไม่มีเรื่องดีต่อใจ การมีน้ำใจต่อกันจากใจจริงๆ เหมือนเป็นสิ่งผิดปกติ ใครทำคนนั้นเฟคหรือเปล่า อยากได้อะไรจากใคร ต้องเอาเขามาเป็นพวก อวยกันแบบเฟคๆ เพราะคิดว่านั่นคือการปกป้องโลกของตัวเอง คนที่ได้รับการชื่นชมคือคนที่เยอะและเร็ว เราปล่อยให้วันเวลาผ่านไปกับคำว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวปีหน้าค่อยว่ากัน” สิ่งที่เราเอาไว้ก่อน รอก่อนคือสุขภาพ คนที่เรารัก หัวใจเราเอง เรายอมรอให้เอาชนะความเร็วให้ได้ ก่อนค่อยออกกำลังกาย เรายังไม่ลงเรียนงานอดิเรกที่อยากเรียนมาทั้งชึวิต เพราะไม่มีเวลา เราขอเลื่อนทริปครอบครัวออกไป เพราะงานเข้า เราคิดว่าวันนี้ไม่มีเวลา แต่เราแทบจะไม่สนด้วยซ้ำ ว่าแต่ละวันเราใช้เวลาไปกับอะไรจริงๆ และสิ่งนั้นมีความหมายกับเราไหม?
เชื่อมาตลอดว่าความเร็วไม่ได้แปลว่าต้องดี และความช้าไม่สามารถตัดสินคุณภาพได้ ถ้าค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำอย่างตรึกตรอง การตัดสินใจที่มาจากประสบการณ์ ลองผิดลองถูกมาแล้ว กับเวลาที่คิดให้รอบด้านมากขึ้น ช้าแต่ใช่ ไปเรื่อยๆ ความช้านั่นล่ะจะกลายเป็นความเร็ว และเกิดพัฒนาการ
ทำไมเราจะเดินเล่นตอนเช้าก่อนไปทำงานไม่ได้ ทำไมเราจะไปหาร้านอาหารกลางวันใหม่ๆ แล้วนัดเพื่อนไม่ได้ ทำไมเรานั่งเฉยๆ บ้างไม่ได้ ทำไมเราไม่คุยเรื่องงานกันเลยวันเสาร์อาทิตย์บ้างไม่ได้
แล้วถ้า.... เราไม่พูดว่าไม่มีเวลา ไม่เอาความเร็วเป็นตัวตั้ง มีสมาธิมากขึ้น ทำอะไรทีละอย่าง ละเลียดกับอากาศดีๆ ถ้าเราเก็บเวลาให้ตัวเองมากขึ้น เพื่อดูแลหัวใจ ดูแลร่างกาย และดูแลคนรอบๆ ตัว เราจะเป็นยังไง? ผื่นคันที่ขึ้นวันเว้นวันจะหายไปมั้ย อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ จะดีขึ้นมั้ย อาการปวดหัว ปวดไหล่จะสบายขึ้นมั้ย ใจเราจะโล่งจน ความคิดสร้างสรรค์เยี่ยมๆ พลังงานดีๆ ที่มาชาร์จแล้วเรารู้สึกมีแรงบันดาลใจ จะเข้ามาในชีวิตเรามากขึ้นมั้ย
และเราจะบาลานซ์จิต ใจ กาย ได้ดีขึ้นมั้ย จนเราพูดกับตัวเองได้เต็มปากว่า ฉันมีความสุขดี พูดได้ง่ายๆ แบบที่ไม่ต้องใช้อะไรช่วย ไม่ต้องกินแพงๆ หรือไปเที่ยวหรูๆ เวลากับตัวเองนิ่งๆ อาหารทำเอง กาแฟหอมๆ หนังสือที่อยากอ่านมานาน นั่นก็ลักซ์ชัวรี่หรูมากสำหรับเราแล้ว
ถ้าเราลดความเร็วลง จะมีเรื่องดีต่อใจมาหล่อเลี้ยงเราขึ้นไหม?
เป็นคำถามที่น่าคิด น่าลองตอบให้ตัวเอง
ที่น่าอยากรู้ที่สุดคือ จะมีอะไรเปลี่ยนไปไหม แล้วจะดีกับเราแค่ไหน?
ลองดูนะคะ ถ้าใครรู้สึกทำไมชีวิตแปลกๆ บอกไม่ได้ว่ามีความสุข บอกไม่ได้ว่าต้องการอะไร อาจเพราะทุกอย่างเร็วเกินไป ลองเพิ่มเวลาให้ตัวเองขึ้น ปฏิเสธบ้าง ยอมรับว่าไม่ทันบ้าง ลองอยู่กับเวลาให้มีคุณภาพจริงๆ ดู เอาจิตใจ สมาธิ ความเบิกบานมาอยู่กับตัวเองตรงหน้าดู ฝึกใจอยู่ให้เหนือความเร็วและความกดดัน อย่าอินว่าต้องทำให้ได้เสมอ แพ้บ้าง พังบ้าง แล้วให้เวลาทำให้เราเรียนรู้อย่างลึกซึ้งขึ้น ลองแลกความรีบ กับความรอบคอบดู
ขอให้คนที่ต้องต่อสู้กับความเร็ว เอนจอยความช้าขึ้นเรื่อยๆ นะคะ
อาหารทำเอง 在 ครัวในบ้านอาหารทำเอง - Facebook 的推薦與評價
ครัวในบ้านอาหารทำเอง คือ กลุ่มอาหารที่มุ่งเน้นอาหารสำหรับรับประทานในครัวเรือนเท่านั้น.. ... <看更多>