武漢疫情肆虐之時，我在香港出版了《北韓迷宮》增訂版，並邀得身處北京的好友、西藏詩人茨仁唯色寫序言。序言不止是書本的介紹，更像記錄了唯色與我一起的經歷。
從北京的玉流館，回到拉薩的轉經道。唯色寫道：「回到拉薩，不但面臨嚴密的監控，朋友也越來越少，當然我滿懷歉意地理解。事實上，只有幾個朋友敢與我來往，其中就有在拉薩開風轉咖啡館的薯伯伯，儘管他也因為我被『喝茶』過，且不止一次。」
難忘的是一起在藏曆佛月磕長頭的日子，共同走進廢墟的歲月。在拉薩其中一個最美好的記憶，留存在唯色家中的露台，靠著色拉寺的靠山，望著夜空，無視那高聳的鏡頭，自顧自地燙著麻辣，我們仨舉著紅酒杯，無所不談。然後，翌日收到你的電話，驚呼體重暴漲一斤。
唯色這篇序言，為我拉薩十二年的生活做總結。讀著之時，想起那夜空下像佈景一樣被燈火照耀的布達拉宮，忽然明白甚麼叫做，「凝著眼淚才敢細看」。
《ཀོ་རི་ཡ་བྱང་མའི་མགོ་རྨོངས་ཕོ་བྲང་།》（《北韓迷宮》）：
文稿：茨仁唯色
翻譯及朗讀：卓嘎 👉 https://www.facebook.com/tsering.woeser/posts/10158896876559802 💛
《ཀོ་རི་ཡ་བྱང་མའི་མགོ་རྨོངས་ཕོ་བྲང་།》（《北韓迷宮》）：
// ཐེངས་འདིའི་འོད་ཟེར་གྱི་གླེང་སྟེགས་ཞུ་བའི་ལེ་ཚན་ནང་འགོ་བརྗོད་དུ་འཇིག་རྟེན་འདིའི་ཐོག་ཕན་ཚུན་སྣང་བརྙན་གྱི་ས་གནས་དང་མི་ཞེས་པའི་རྩོམ་ཡིག་འདིའི་ནང་འོད་ཟེར་ལགས་ཀྱིས་ཀོ་རི་ཡ་བྱང་མའི་གནས་སྟངས་དང་། རྒྱ་ནག་དང་ཀོ་རི་ཡ་བྱང་མའི་ས་མཚམས་སུ་སྐྱོད་པའི་སྐབས་ཀྱི་མྱོང་ཚོར། དེ་བཞིན་རྒྱ་ནག་གཞུང་གིས་བོད་ནང་འཛིན་པའི་སྲིད་ཇུས་དང་ཀོ་རི་ཡ་བྱང་མའི་གནས་སྟངས་དང་ཕན་ཚུན་དཔྱད་བསྡུར་གྱིས་བྲིས་པའི་རྩོམ་ཡིག་གི་དུམ་བུ་ཁག་སྒྲོལ་དཀར་ལགས་ཀྱིས་རིམ་པས་སྙན་སྒྲོན་ཞུས་གནང་གི་རེད། //
Tsering Woeser
https://www.facebook.com/tsering.woeser
