เหตุผลที่เราโกรธใครคนหนึ่งมากๆ อาจมีรากลึกมาจากความคิดความเชื่อว่าสิ่งที่เราคิดนั้น 'ถูกต้องที่สุด' หรือ 'คือความถูกต้องหนึ่งเดียว' หรือ 'ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้'
ความคิดที่เหนียวแน่นเกิดจากการก่อร่างสร้างเสริมเนิ่นนาน กระทั่งเราคุ้นชินกับความคิดนั้น เกิดร่องในสมอง ทำให้เปลี่ยนแปลงความคิดได้ยาก
ความคุ้นชินนี้ให้ความรู้สึกเหมือนการอยู่ในบ้านหลังเดิมมาหลายสิบปี ถ้าต้องย้ายที่อยู่หรือเปลี่ยนแปลงหน้าตาของบ้านก็อาจรู้สึกไม่สบายใจ ไม่มั่นคง และไม่รู้ว่าบ้านที่จะแก้ไขปรับปรุงนั้นจะมีหน้าตาอย่างไร ยิ่งถ้าการปรับปรุงนั้นมีคนอื่นในบ้านมามีส่วนร่วมและเสนอไอเดียใหม่ๆ หลายอย่าง
กระบวนการก่อร่างความคิดเหนียวแน่นจึงมีลักษณะคล้ายการก่อร่างอัตตาที่เรายึดถือเป็นตัวตน เมื่อชินกับมันมากๆ ก็หวงแหน บางครั้งเราจึงผูกตัวเองเข้ากับ 'ความเคยชิน' และรู้สึกมั่นคงในใจ หากสบายตัวสบายใจแล้วก็ไม่ค่อยชอบ 'ความเปลี่ยนแปลง'
กระบวนการเช่นนี้เป็นสิ่งที่น่าสังเกตและน่าสืบค้นลงไปในจิตใจของเราว่า มีความคิดที่เป็น 'ความถูกต้องหนึ่งเดียว' อยู่ภายในใจหรือเปล่า ถ้ามีก็ย่อมเป็นทุกข์ง่าย เปราะบาง และโกรธเกรี้ยวเมื่อได้ยินคนอื่นเสนอ 'ความถูกต้องในแบบอื่น' หรือ 'ความเป็นไปได้อื่น' ให้ได้ยิน
...
ความมั่นคงในใจกับความมั่นคงทางสังคมอาจเป็นคนละเรื่องกัน เพราะความมั่นคงทางสังคมเกิดจากความสัมพันธ์ที่ดีต่อญาติมิตรและเพื่อนร่วมสังคม หากเราพยายามรักษาความเคยชินที่ช่วยสร้างความมั่นคงในใจเอาไว้แล้วไม่เปิดพื้นที่ให้ความคิดอื่นในสังคมได้พูดคุยเจรจา เรา unfriend เราตัดญาติตัดมิตรก็เสี่ยงต่อการสูญเสียความสัมพันธ์
แน่นอนว่า ผู้ที่คุ้นชินกับความคิดความเชื่อของตนเองย่อมรู้สึกสั่นไหวและอาจเปิดรับกับความคิดที่แตกต่างในลักษณะ 'กลับด้าน' ได้ยาก ปฏิกิริยาที่หลายคนเลือกทำจึงเป็นการขีดเส้นแบ่งว่า นั่นพวกแก-นี่พวกฉัน
เส้นแบ่งนี้ขีดได้ชัดเมื่อผู้ขีดมี 'ความถูกต้อง' ที่ชัดเจนและมี 'ความถูกต้องหนึ่งเดียว' เมื่อขีดเส้นขึ้นแล้ว 'พวกแก' ก็ไม่มีทางข้ามเส้นมาฝั่งฉันได้เลย และฉันจะหาเหตุผลมาหักล้างทุกสิ่งที่พวกแกว่ามา นั่นหมายความว่าโอกาสของการรับฟังถูกปิดตายลงแล้ว
สิ่งที่ได้คือรู้สึกมั่นคงกับความคิดเดิมของตัวเอง สิ่งที่เสียไปคือโอกาสเรียนรู้จากความคิดที่แตกต่าง หรือทำความเข้าใจคนที่คิดอีกแบบ รวมถึงความสัมพันธ์ของญาติ มิตร และเพื่อนร่วมสังคม ซึ่งอาจมาพร้อมกับความรู้สึกโกรธเกลียดในใจ
...
บ่อยครั้งที่เรายังไม่ทันถกเถียงกันไปถึงเหตุผลหรือสิ่งที่ควรจะเป็นกันแบบเจรจาพาที อารมณ์รุนแรงจาก 'ความถูกต้องหนึ่งเดียว' ของเราก็ออกมาวาดลวดลายก่อนเสียแล้ว ซึ่งน่าเสียดาย เพราะสิ่งที่เราคิดและเชื่อนั้นอาจไม่ได้ถูกต้องไปเสียทั้งหมด
ขนาดความเชื่อสูงสุดเรื่องพระเจ้า สมมุติมีคนสองศาสนาเถียงกันว่าพระเจ้าของใครคือของจริง ต่างฝ่ายย่อมเชื่อว่าพระเจ้าของตนคือของแท้ ตรงนี้เองที่น่าระวัง จอห์น สจ๊วต มิลล์ ผู้เสนอปรัชญาเรื่องเสรีภาพจึงเสนอว่า "ไม่ควรทึกทักเอาว่าตนไม่มีทางผิดพลาด เพราะมนุษย์สุ่มเสี่ยงที่จะผิดพลาดในทุกเรื่องที่ตนเชื่อถือ"
แต่นั่นมิได้หมายความว่าเราจะยึดถือในความคิดความเชื่อใดไม่ได้เลย แต่การเชื่อในความคิดของตัวเองแบบปิดหูตัวเองหรือปิดปากคนอื่นนั้นให้ผลลัพธ์ที่แตกต่างอย่างมากกับการยึดถือความคิดตัวเองไว้แล้วเปิดพื้นที่รับฟังความคิดที่แตกต่างอย่างหลากหลาย
หากเสียงที่แตกต่างได้พูดแล้วความคิดของเราไม่สั่นคลอน มันก็ยิ่งแข็งแกร่งกว่าเดิม และถ้าเสียงที่แตกต่างสั่นคลอนความเชื่อเดิมของเรา ตัวเราเองก็ได้ประโยชน์ เพราะอาจได้ข้อมูลใหม่ แง่มุมใหม่ เหตุผลใหม่ ทำให้ไตร่ตรองความคิดเดิมของตัวเองได้ดีขึ้น
ในแง่นี้ การเปิดพื้นที่รับฟังเสียงแตกต่างจึงเป็นการสลายอัตตาที่ยึดมั่นของตนเองแบบหนึ่งด้วย แถมยังทำให้เราได้ใคร่ครวญด้วยเหตุผลมากกว่าอารมณ์
ฉะนั้น เสียงอันชวนหงุดหงิดมักก่อกวนความคิดความเชื่อที่เราเคยชิน ขณะเดียวกันมันก็ก่อกวนอัตตาที่เราก่อร่างมาเนิ่นนานไปพร้อมกัน ความรู้สึกไม่มั่นคงข้างในนั้นเองที่มักทำให้เราวิ่งไปปิดประตูใส่เสียงที่แตกต่าง ทั้งที่ความจริงแล้ว เสียงชวนหงุดหงิดเหล่านั้นเองที่เป็นตัวจุดชนวนความคิดใหม่ๆ ให้เกิดขึ้นในตัวเรา ทั้งยังได้ทบทวนตรวจสอบความคิดเดิมในตัวเองว่าเป็น 'ความถูกต้องหนึ่งเดียว' อย่างที่เราเชื่อจริงหรือเปล่า หรือสามารถปรับเปลี่ยนดัดแปลงได้
...
เส้นที่ถูกขีดขึ้นระหว่างพวกแก-พวกฉันอาจทำให้เราคิดว่า ถ้าเราไม่อยู่ฝั่งเดิมที่เคยอยู่จะต้องกระโดดข้ามไปอยู่อีกฝั่งซึ่งไม่คุ้นเคย นี่เองที่ 'เส้นแบ่ง' มันลวงตาเรา ในความเป็นจริงแล้วทุกสิ่งล้วนต้องการเวลา หากใครสักคนมีความคิดความเชื่อที่ตัวเองเห็นว่าถูกต้องมาเนิ่นนาน เมื่ออยากยืดหยุ่นความคิดนั้นให้ไม่แข็งแกร่งดังเดิมก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงได้เช่นกัน
เหมือนสีเข้มๆ ที่ค่อยๆ เจือน้ำให้จางลง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องทาอีกสีทับในทันทีทันใด
ภาพใหญ่ในสังคมก็อาจไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงจากความคิดหนึ่งไปเป็นอีกความคิดหนึ่ง แต่ภาพของสังคมเสรีและมีประชาธิปไตยคือภาพที่ใครจะนั่งจะยืนจะกระโดดเชือกหรือวิดพื้นก็ทำได้โดยที่อีกฝ่ายเคารพกัน
คนยืนก็บอกได้ว่าทำไมยืน คนนั่งก็บอกได้ว่าทำไมนั่ง คนกระโดดเชือกก็บอกได้ว่ามันดียังไง คนวิดพื้นก็ให้ข้อมูลได้ว่าวิดพื้นดีกว่าอีกนะ
ภาพจึงไม่ใช่แบบใดแบบหนึ่ง แต่คือ 'พื้นที่' สำหรับความคิดเห็นที่ยังไม่มีข้อสรุปสุดท้ายให้ทุกความคิดได้บอกเล่าเหตุผลและข้อมูลของตนเอง เพื่อทุกฝ่ายจะได้เก็บไปคิดอย่างรอบด้านที่สุด เพื่อหาใคร่ครวญหาคำตอบที่ดีที่สุดด้วยตัวเอง เมื่อใคร่ครวญแล้วจะเลือกยืนก็เป็นสิทธิของคุณ เลือกนั่งก็เป็นสิทธิของคุณ วิดพื้น ซิตอัพ กระโดดตบ โยคะก็เป็นสิทธิของคุณ
คนซิตอัพไม่ได้ไปขู่คนยืนนิ่งๆ ว่าพี่ต้องมาซิตอัพกับผม สังคมนี้ต้องมีแต่คนซิตอัพ นั่นอาจเป็นสิ่งที่คนยืนนิ่งๆ กังวลใจว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่อันที่จริง สังคมที่เคารพในเสรีภาพจะมีภาพที่หลากหลายและมีพื้นที่ให้ความคิดที่แตกต่างได้อยู่ร่วมกัน
...
ความโกรธเกลียดที่เร็วไปจึงเป็นเรื่องน่าเสียดาย เส้นแบ่งที่ถูกขีดชัดและลึกจึงเป็นความเสียโอกาสที่จะได้รับฟังความคิดและเหตุผลที่น่ารับฟัง และยิ่งทำให้อัตตาส่วนลึกที่ยึดใน 'ความถูกต้องของฉัน' นั้นแข็งแกร่งเสียจนทุกข์ใจเมื่อได้ยินเสียงที่ชวนให้หวั่นไหว
ถ้าเราไม่ได้คิดว่าโลกนี้มี 'ความถูกต้องหนึ่งเดียว' และไม่คิดว่า 'ความถูกต้องของฉัน' คือสิ่งที่ถูกที่สุด เราย่อมได้เห็นว่า 'ความถูกต้อง' นั้นก็มีเหตุปัจจัยแปรเปลี่ยนไปตามวันเวลา สถานการณ์ และข้อมูลที่เราได้รับรู้และเปิดใจรับฟัง
เราย่อมตัดสินใจได้ดีขึ้นเมื่อฟังมากขึ้น หลากหลายขึ้น และการจะทำเช่นนั้นได้ตัวเราเองก็ต้องมอบพื้นที่ปลอดภัยให้เสียงที่แตกต่าง เมื่อฟังแล้วเราจะยืนยันความเชื่อเดิมก็เป็นสิ่งที่ทำได้ จะเปลี่ยนแปลงความคิดก็ทำได้เช่นกัน
การเปิดพื้นที่ให้เสียงที่แตกต่างไม่ได้หมายความว่าเราต้องเห็นด้วยในทุกสิ่งอย่าง แต่อย่างน้อยเราก็เห็นด้วยในสิทธิที่เท่ากันของการแสดงความคิดความเชื่อ ไม่ว่าจะตรงกับเราหรือไม่ เหตุผลที่เปิดพื้นที่สำหรับความคิดที่แตกต่างก็เพราะว่า มีแต่ความคิดที่แตกต่างเท่านั้นที่จะสะกิดให้เราได้คิดออกไปนอกกรอบความคิดเดิมของตัวเอง และทำให้เราได้ทบทวนไตร่ตรองเพื่อได้ผลสรุปกับตัวเองที่ดีขึ้นเรื่อยๆ
ไม่เพียงลดความทุกข์จากความถือมั่นในความคิดเดียวของตัวเอง แต่ยังรักษาสัมพันธ์ของคนในครอบครัว ในหมู่เพื่อน และในสังคมได้อีกด้วย
เราอยู่ร่วมกันได้แบบใครใคร่ยืนก็ยืน ใครใคร่นั่งก็นั่ง ใครใคร่วิดพื้นก็วิดพื้น และคนทุกๆ แบบก็แลกเปลี่ยนความดีงามของการยืน นั่ง วิดพื้นกันไปมา ทุกคนเปลี่ยนแปลงได้เสมอ ไม่มีใครต้องแช่แข็งตัวเองไว้ในแบบใดแบบหนึ่ง
นั่นคือความน่ารักของสังคมที่มีเสรีภาพทางความคิด
เป็นสังคมที่สุขภาพดีทางตรรกะ เหตุผล และปัญญา
ลดทอนอารมณ์รุนแรงเกลียดชัง
คงจะดีถ้าเราได้อยู่อาศัยในสังคมแบบนั้น
กระโดดตบ 在 การกระโดดตบ หรือ Jumping Jacks... - สำนักการกีฬา กรมพลศึกษา 的推薦與評價
การออกกำลังกายด้วยการกระโดดตบ หรือ Jumping Jacks นั้น จะช่วยเผาผลาญแคลอรีได้มาก ช่วยให้หัวใจแข็งแรง ร่างกายทำงานประสานกันได้ดี เป็นการออกกำลังกายที่โดนเกือบทุก ... ... <看更多>